Brittany

Drie weken geleden kwam Brittany op bezoek. Een middelbare schoolleerling, vierde klas. Ze kwam met haar vader. Ze moest voor school een sociaal project doen en dacht er aan, samen met een vriendin, de Fundación daarmee te begunstigen. Ze wilde haar plannen met mij bespreken en samen vorm geven.

Natuurlijk was ik benieuwd hoe ze op dat idee gekomen was, want het komt niet vaak voor dat jongeren actieve interesse tonen voor mensen met intellectuele beperkingen. Haar oma bleek op de speciale school gewerkt te hebben en haar familie bleek daardoor bewust van mensen met beperkingen en hun waarde. Ik kende haar oma, een ex-collega van mij van mijn jaren op de speciale school, en goede vriendin, maar Brittany had ik nooit bewust ontmoet.

Plan
Nadat we de plannen hadden geconcretiseerd nam Brittany de tijd om alles voor te bereiden, het nodige geld in te zamelen, de inkopen te doen en ondersteuning te vragen bij het koken, transport etc. van vrienden en familie. En via de Whatsapp zetten we de puntjes op de i. De dag van de uitvoering werd geprikt, een zaterdag. Ze zou om 10 uur komen en we zouden starten met het eten en drinken van iets lekkers, wat zij mee zouden nemen, op het tijdstip dat de huisgenoten altijd een tussendoortje kregen. Het was het moment, dat we aan de tafel zaten, en een mooi moment om kennis te maken.
Daarna zou er een piñata, waar snoepjes in zaten, met de huisgenoten die daaraan mee konden en wilden doen (Manuel, Maria Elena en Miguel) in de tuin kapot worden geslagen. Ze hadden muziek bij zich met de favoriete liedjes van de huisgenoten, zodat die nog meer van de activiteit zouden genieten. Waarna er een rustpauze zou zijn in de activiteiten totdat het middageten zou plaatsvinden. Ook hier zouden Brittany en Darling voor zorgen.
Tot slot zouden ze een cadeautje overhandigen aan iedere huisgenoot. Zowel zij, als haar vriendin Darling, als haar oma en een andere ex -collega van de speciale school zouden aanwezig zijn. Natuurlijk waren wij voorbereid met een dank cadeautje voor het bezoek (een bloem geschilderd door de huisgenoten) en een muzikale bijdrage voor na het middageten, waarbij Manuel op de gitaar zou spelen en we wat liedjes zouden zingen. Altijd een succesnummer.

Uitvoering
De dag dat ze kwamen verliep het hele programma voorspoedig. Alleen Jonathan gedroeg zich wat onrustig door de veranderingen in het dagprogramma. Soms kunnen we hem daar goed op voorbereiden en soms lukt het minder, daar hij, met zijn autisme erg gebaat bij rust en regelmaat. Maar de kunst is zodanige alternatieven achter de hand te hebben dat de diverse belangen naast elkaar kunnen plaats vinden. De foto’s geven een beeld van die speciale dag. Toen ik Darling en Brittany vroeg, aan het eind van de activiteit wat ze het meest bijzondere hadden gevonden van de bijeenkomst zeiden ze:’ In het begin voelde ik me onzeker, wist niet hoe ik iemand moest benaderen, maar al gauw verliep het contact natuurlijk. En: ik verbaasde me er over wat ze konden doen’.

Ergens in november moeten ze ter afsluiting van hun project een presentatie geven in de klas. Ze hebben veel foto’s gemaakt en materiaal meegekregen. En we hebben ze benoemd tot ‘ambassadeurs’ van het gemeenschapshuis en de Fundación Ruach.

Tot slot
Dit soort bezoeken zijn als de kers op de taart. Hoe meer jongeren we kunnen benaderen om ontmoetingen aan te gaan met onze huisgenoten, hoe meer kans er is op een samenleving waar een ieder gezien wordt en gerespecteerd! Dank Brittany en Darling voor jullie geweldige initiatief!

• 

• 

• 

• 

• 

•