En daar zit ik weer achter mijn computer in Juigalpa, na drie dagen in Bluefields te zijn geweest. Een stadje aan de Atlantische oceaan, genoemd naar een Nederlandse piraat Abraham Blauvelt, die in de 17e eeuw de baai gebruikte als schuilplaats.
Tot voor kort kon je alleen zo in Bluefields komen: met de bus naar Rama en vandaar bijna een dagreis op de rivier. Maar kort geleden is de snelweg, zowaar geheel geasfalteerd, gereed gekomen, zodat de afstand Juigalpa-Bluefields nu in bijna vijf uur wordt overbrugd.
Kennismaking
Mijn doel was om een jonge man met beperkingen te leren kennen en zijn situatie te waarderen. Via het bejaardentehuis in Juigalpa zijn we bij deze familie betrokken, want een oom van hem is daar kort geleden opgenomen, daar in Bluefields geen opvang is voor bejaarden. De vraag kwam of Romel bij ons in huis zou kunnen komen. Ons huis is in principe vol. Maar soms komt er iets op je pad waar je bij voorbaat geen Nee op kan zeggen. Vandaar dat ik Romel ging leren kennen. Die behoorlijk zelfstandig zou zijn. Mocht dat inderdaad zo zijn, en lijkt hij goed in de groep te passen, dan zouden we bereid zijn hem op te nemen. Afhankelijk van mijn indrukken hoe of wat…
Familiesituatie
Dus de reis werd gepland. Alhoewel er niet veel te plannen viel, want de bus kwam vanuit Managua naar Juigalpa en had geen vaste aankomsttijd. En ik kon alleen mee als er plekken vrij waren in de bus….Ook waar ik zou slapen zou ik ter plekke gaan bekijken. Evenals hoe de terugreis er uit zou zien, dat is Nicaragua.
Maar de reis hing van aangename voorvallen aan elkaar. Er was plek in de bus. In de bus zittend belde ik een familielied van Romel die me op zou komen halen van het busstation.
Don Hernan stond er inderdaad en bracht me naar zijn tante, waar Romel drie jaar in huis had gewoond, na het overlijden van zijn moeder in 2017 (vader had nooit een rol in zijn leven gespeeld). Omdat ze die zorg niet meer kon dragen door haar 84 jarige leeftijd woont hij nu opnieuw in zijn ouderlijk huis, verzorgd door een neef als een tijdelijke oplossing. Want die neef heeft niet geheel een stabiel verleden.
Ik werd hartelijk ontvangen en kreeg gelijk een heerlijk middagmaal voorgeschoteld. Er werd gepolst of ik bij de tante wilde logeren. Om de gelegenheid te benutten haar en indirect Romel beter te leren kennen, ging ik daar op in. ‘s Avonds bleek dat haar gastvrijheid zo groot was, dat ik op het extra bed bij haar op de kamer mocht slapen!
Romel
Door open gesprekken met de tante en don Hernan, door het meegaan met Romel naar zijn huis waar ik hem observeerde om te zien wat hij wel en niet deed, contact maakte, door hem met de kerk te gaan etc. probeerde ik een beetje een band op te bouwen.
Qua beperkingen was hij inderdaad redelijk zelfstandig. Maar zeer passief in zijn manier van doen door gebrek aan stimulatie en slecht lopend door gebrek aan oefeningen.
Wat zorgelijker was zijn gedrag, waar men mij over vertelde. Mede versterkt door een niet adequate aanpak. Zouden wij daar mee om kunnen gaan?
Afspraken
Romel is wil me graag in Juigalpa komen bezoeken. De eerste afspraak staat half maart. En een tweede en derde bezoek zijn gepland, waar we er steeds 1 nachtje meer aan vast knopen. Zo geven we de huisgenoten kans geleidelijkaan aan Romel te wennen. Wij kunnen Romel leren kennen en zien hoe hij zich gedraagt bij ons. En Romel kan aan ons wennen, zonder dat er druk is dat hij bij ons blijft. Hij zal zelf aangeven of het gemeenschapshuis een goed alternatief voor hem zal zijn. Dat wordt na de drie bezoeken geëvalueerd en indien mogelijk het Ja of Nee gegeven.
Natuurlijk kost dit geld en tijd van de familie. Maar Romel kennende is dit een goed actieplan. Zelfs de (enige) broer van Romel, die in de VS woont en ik sprak door de telefoon (om hem bij het proces te betrekken), was, tegen de verwachting in van tante, voor dit plan. Dus alle neuzen staan in dezelfde richting en we gaan er voor.
De tijd zal leren wat wijs is. We houden u op de hoogte.
