Omdat het vrachtwagenbusje, op de tijd die ons gezegd was, in geen velden of wegen was te bekennen, bracht een lokale taxi ons uiteindelijk naar het dichtbijgelegen gehucht Piedra Grande.
Daar stond Wilfredo ons op te wachten met rijdieren, die het midden hebben van een paard en en pony. Anderhalf uur verderop gelegen, ergens in de binnenlanden, stond hun huis, waar we een paar dagen zouden logeren.
Net als de Nicaraguanen die familie of vrienden buiten de stad hebben benutten we de vakantie om er even uit te zijn. En om banden met mensen weer aan te halen. Dat is voor velen hier al een hele luxe!
De weg die we rijden
voert ons tussen rotsen en veel losliggende stenen. Heuvel op en heuvel af. Jonathan zit samen met Wilfredo op een rijdier. Ik erachter. Maar de dieren hoeven niet aangestuurd te worden. Ze weten precies de weg en waar ze het best af kunnen dalen. Zonder dat ze uitglijden of struikelen. Het is dus een kwestie van je overgeven en meedeinen op het ritme van hun lopen.
We komen langs opvallend weinig huizen. En de huizen die we tegen komen zien er steeds armoediger uit. Of misschien is ‘eenvoudiger’ een neutraler woord. We kruisen diverse riviertjes en beddingen waar in bepaalde tijden water doorheen loopt. Maar waar per jaar de hoeveelheid water afneemt en de droogte toeneemt. Die toenemende droogte is op onze hele weg zichtbaar.
La Finca
Dan komen we aan op de plaats van bestemming ‘la finca’. Maria Helena, een ex-collega heet ons hartelijk welkom. Het boerderijtje bestaat uit twee slaapkamertjes en een gedeelte ervoor, dat als woonkamer dienst doet. Met als meubilair: een houten bank en een stoel. In de hoek een hangmat die uitgehangen kan worden om als slaapplek dienst te doen. Drie planken in de hoek die als kast dienst doen. In een aanbouwsel bevindt zich de keuken, waar op hout gekookt wordt. En waar water in tonnen bewaard wordt en dagelijks aangevuld wordt door water te halen bij de buren een eind verderop. Die hebben een systeem aangelegd zodat ze water uit de kraan van een bron krijgen. Verder hangt er een radiootje op batterijen, dat ons verbindt met de buitenwereld, want elektriciteit is er niet.
Wat kun je toch met weinig toe om te leven! En hoe genieten Wilfredo en Maria Helena van hun boerenleven en de dagelijkse activiteiten, die ondanks de nodige inspanning, hen voldoening geven!
En wat een uitzicht rondom hun huis! Een adembenemend panorama, waarin de natuur zich op grootse en majestueuze wijze laat zien! Wat zijn we toch maar een stipje in dit geheel. Om stil van te worden…
Wat een luxe om hier te mogen logeren!
