Toen ik in oktober 2015 aankwam zaten we nog volop in de voorbereidingsfase van het project, dus ‘de aarde vruchtbaar maken’. Naast de voorbereidingen van vergaderen met diverse mensen en instanties om die in een vroeg stadium deelgenoot te kunnen maken van onze plannen, heeft het project in de loop van de maanden ook aardige verdiepingsslagen doorgemaakt.
Het was heel zinvol. Maar ook wel eens frustrerend, omdat het leek alsof er geen eind kwam aan alles goed te doordenken en te verwoorden. Uiteindelijk heeft dit alles wel geleid tot een project dat goed aansloot bij wat we om ons heen gehoord en gezien hebben. Ons programma kreeg de naam: ‘Help me te zijn wie ik ben! Maatschappelijk sociaal programma om de rechten van de mensen met een intellectuele beperking ouder dan 15 jaar te bevorderen, met een focus op bescherming, stimulering en preventie.’
In december werden onze inspanningen van een half jaar beloond met het verkrijgen van de wettelijk status ‘personería jurídica’, waardoor we een Fundación (stichting) werden met de naam: Fundación Cristiana Comunitaria para personas con Discapacidad Ruach, met een officieel bestuur van 7 leden, gecontroleerd door een Algemene vergadering van nog eens 7 leden. Dat betekende in januari en februari veel werk om te voldoen aan alle wettelijke bepalingen en het openen van een bankrekening.
Werk aan de winkel
Door de met mijn hulp gestarte stichting in Nederland, Vivir Juntos hebben we dit jaar en de komende jaren waarschijnlijk een bescheiden maar afdoende budget om onze plannen daadwerkelijk uit te kunnen voeren.
Vanaf april hebben we betaalde krachten in de Fundacion, waaronder ikzelf, die kartrekkers zijn in de uitvoering van het project. Eens in de twee weken hebben we een bestuursvergadering om het een en ander terug te koppelen en plannen door te spreken.
Mijn toegevoegde waarde als buitenlander
In het bestuur:
- Door onze verschillende benaderingen o.a. door culturele factoren kunnen we elkaar mooi aanvullen, waardoor het formele en informele beiden aan bod komen en we door onze verschillende ervaringen tot een interessante uitwisseling kunnen komen die ons beiden verrijkt; en het project!
- Daar er in Nicaragua nog geen opleidingen, cursussen zijn om professional te worden in het werken met mensen met een beperking zijn mijn ervaringen in theorie en praktijk waardevol om te doordenken welke methodes, welke strategieën, hoe zorgen we voor kwaliteitsbewaking etc. we gaan gebruiken en een ondersteuner daarin te zijn.
Naar buiten toe:
- Door positieve discriminatie van westerlingen is het soms goed dat ik deel uitmaak van een commissie die met iemand in gesprek moet gaan. Anderzijds zou het met betrekking tot bepaalde staats-instanties juist tegenwerken als ik mee zou gaan. Naar gelang de situatie kunnen we dus de beste uitgangspositie kiezen.
- Ditzelfde kan opgaan t.a.v. de benadering van donoren. He feit dat een buitenlander deel uit maakt van een organisatie geeft meer vertrouwen, garandeert meer stabiliteit en een transparantere benadering t.a.v. gebruik van de fondsen.
- Aangezien alleen ik in het bestuur het Engels machtig ben, zou de mogelijkheid om fondsen te werven in het buitenland ernstig belemmerd worden.
- Verbreding van ons netwerk.
- Ik kan werken aan bewustwording en meeleven in Nederland
- De oecumenische dimensie van ons werk komt meer naar voren. In Nicaragua neigt men te veel te denken in RK of protestantse termen.
Wat zijn de beperkingen en mogelijkheden van de bijdrage van een missionaire werker aan het ontwikkelingsproces?
Je moet alert blijven niet voor de troepen uit te lopen. ‘Samen’ heeft altijd meerwaarde en geeft het werk een betere basis. Niet alleen het product is belangrijk, ook het proces. Als buitenlander kom je met een frisse kijk, waardoor vooroordelen en verstarrende denkbeelden bevraagd kunnen worden, hetgeen ruimte geeft aan nieuwe benaderingen. Bovendien krijg je als buitenlander soms meer voor elkaar, is er meer goodwill. Anderzijds moet je als buitenlander soms erkennen dat de zaken nu eenmaal zijn zoals men zegt dat ze zijn, waardoor je je moet beperken in wat jij denkt, dat haalbaar is.
Jonathan
Wanneer men mij met Jonathan op straat ziet lopen, krijg ik geregeld de vraag of ik hem geadopteerd heb. Het lijkt wel of men denkt dat kinderen met beperkingen alleen in ontwikkelingslanden geboren worden. Alleen al mijn zijn met Jonathan hier, zet in diverse mensen iets in beweging t.a.v hun visie op mensen met een beperking. Ook omdat ze zich geregeld verbazen over wat hij kan, bijvoorbeeld (hoe beperkt ook) twee talen spreken. Zeker voor het project waarvoor ik ben uitgezonden heeft het meerwaarde dat ik hier met Jonathan ben, omdat ik met woord en daad in praktijk breng waar wij voor staan: een bijdrage leveren aan een wereld waar waardering is voor alle mensen, hoe verschillend ook, zonder maar zeker ook met beperkingen!
Persoonlijk welbevinden
Twee citaten van A Grun uit zijn boek “Boek van Levenskunst”, waarin ik mij herken en die van invloed zijn op hoe ik mijn leven hier ervaar:
- Een monnik is een mens die alles heeft losgelaten en die zich toch met alles verbonden voelt. Een monnik weet zich een met alle mensen, want hij vindt zichzelf voortdurend terug in ieder mens. Hij voelt zich een met de kosmos.
- Zo zijn beproevingen ook een uitdaging voor een monnik. Ze dwingen hem om zijn wortels dieper in God te steken, om steeds meer op God te vertrouwen. Door de voortdurende worsteling wordt hij innerlijk sterker en groeit uit tot een man.
Astrid Delleman
