Het leven begint vroeg in Nicaragua. Het is dus niet vreemd, dat de bisschop ons vraagt om al om acht uur bij hem langs te komen. We hebben om een gesprek gevraagd, zodat we hem kunnen inlichten over onze plannen: het opzetten van een huis voor mensen met een verstandelijke beperking.
De katholieke kerk is sterk aanwezig in Nicaragua. We voeren gesprekken om mensen met een belangrijke maatschappelijke positie in Juigalpa zo vroeg mogelijk te informeren onze plannen en om hun reactie te leren kennen. Natuurlijk ook om ze later makkelijker om ondersteuning, in welke vorm dan ook, te kunnen vragen. Zo zijn we al bij de burgemeester geweest, hebben we onze plannen toegelicht op een vergadering van de wethouders en zijn we op bezoek geweest bij de hoogste politieke leider in Juigalpa.
Nu is dus de kerkelijke leider aan de beurt. Want we willen een gemeenschap stichten met de visie van de Ark, een gemeenschap waarin een religieus-spirituele beleving en het alledaagse hand in hand gaan. Dat de rooms-katholieke zuster Carmen en de protestantse pastor Henri in de algemene vergadering van onze Fundación zitten geeft ook al aan, dat we graag vanuit een oecumenische opstelling werken.
De kathedraal
We hebben afgesproken om de bisschop met vier mensen uit onze groep te bezoeken. Omdat ik wat vroeg ben, heb ik nog tien minuten om in het centrale park tegenover de kathedraal te zitten. De foto van die kathedraal staat op de voorkant van onze projectbeschrijving, omdat het een “Gods” huis is: een plek waar je je thuis kunt voelen, waar de gemeenschap belangrijk is en waar het leven gevierd kan worden. Dat hebben wij voor ogen!
Een kleine anekdote: toen de projectbeschrijving, met deze foto erop, via vrienden bij een instantie in de VS terecht kwam, werd er gevraagd of wij zo’n gebouw voor onze woongemeenschap voor ogen hadden. Dus ter verduidelijking hebben we nu maar onder de foto gezet: “de kathedraal van Juigalpa”.
Steun
Om acht uur ben ik als enige van ons vieren aanwezig. Ik ga vast aan de tafel zitten die voor ons klaar staat. Gelukkig is de bisschop ook niet op tijd. Hij verontschuldigt zich als hij binnenkomt. Te laat komen is in Nicaragua eerder regel dan uitzondering: Er kan altijd ‘iets’ tussen komen, en dan neemt men de vrijheid om daarop te reageren. Dat heeft trouwens soms ook z’n voordelen! Een half uur later arriveert ook de laatste van onze groep. Ze wordt hartelijk welkom geheten en niemand zegt er iets van dat ze te laat is.
De bisschop toont interesse. Denkt mee. Geeft suggesties van mensen in de parochie die misschien ook een steentje bij kunnen dragen. Hij neemt alle tijd om alles met ons door te spreken. Bij het afscheid geven we hem een geprinte versie van onze projectomschrijving en weten we, dat we in principe op zijn steun kunnen rekenen.
Stapje voor stapje
Nu we toch “onderweg” zijn, maken we van de gelegenheid gebruik om even langs het postkantoor te gaan. Daar willen we vragen, wat de kosten zijn van een postbus. Postbezorging op je huisadres is in Nicaragua namelijk een moeilijke opgaaf: er is altijd een behoorlijke kans dat post niet aankomt. Straatnamen bestaan hier namelijk niet. In plaats daarvan werkt men oriëntatiepunten. ‘Vanaf het benzinestation twee blokken naar het noorden en dan één naar het westen…”, om maar een voorbeeld te geven. Of nog beter: “Het adres waar het restaurant ‘El Elefante’ wás; twee blokken naar het zuiden en dan een half blok naar het oosten…”
Tot slot gaan we nog even langs de bank. Daar vragen we na welke documenten we mee moeten nemen, als we een bankrekening voor de Fundación willen openen. Dat kan nu namelijk, omdat de Fundación inmiddels officieel een rechtspersoon is . Hopelijk hebben we over twee á drie weken alle benodigde papieren in ons bezit. En hopelijk hebben we dan ook minstens duizend Amerikaanse dollar bij elkaar: het minimumbedrag dat altijd op de bankrekening moet staan!
Zo werken we stapje voor stapje toe naar ons doel: de start van onze woongemeenschap Ruach!
