Toen ik in het centrum van het stadje liep, kreeg ik een telefoontje van Ana, medewerkster in het gemeenschapshuis, dat het verwachte bezoek er was. Vroeger dan verwacht stonden de twintig schoolkinderen op de stoep. Met hun juf en enkele moeders. En een zuster van de congregatie van Cristo Rey, die de school bestuurt.
Gelukkig was ik klaar met wat op mijn boodschappenlijstje stond en was ik al op weg naar huis. Toen ik in huis kwam, kwam het zingen van de kinderen me al tegemoet. Ze waren bezig met de dagopening: gebed en zang onder leiding van een muziekdocente, die haar gitaar mee had genomen. De huisgenoten zaten ook in de kring. Tijdens het bezoek nam deze docente diverse keren het initiatief de kinderen weer in het gareel te krijgen door een lied in te zetten. Mooi bedacht.
Een telefoontje
Een paar dagen geleden had ik plotseling een telefoontje gekregen van Cindy. Kort geleden had ze ons gezien, toen we als activiteitenclub een dagje onze activiteiten met de clubgenoten uitvoerden in een bevriende kantoor/boekhandel. Wat als doel had dat het winkelende publiek in aanraking kwam met de deelnemers en het werk wat we doen als fundación Ruach. Dit telefoontje was daar dus een vrucht van!
De school, waar haar dochtertje op zat, had bepaald dat elke klas een sociale actie moest uitvoeren deze maand. En Cindy dacht gelijk aan onze Fundación. Het idee was dat de klas, 20 leerlingen uit de 2e klas, ons zou bezoeken, een indruk van ons werk en huisgenoten zouden krijgen en ons een gift in materialen zou doen. Wat ik van dat idee vond? Natuurlijk was het een uitdaging om zo’n grote groep te ontvangen. Maar natuurlijk was ik enthousiast. Wat een mooie gelegenheid om jonge mensen met ons werk in aanraking te brengen en te helpen aan een positievere beeldvorming t.a.v. mensen met beperkingen! Ze vroeg wat we zouden kunnen gebruiken om ons zinvolle artikelen te geven. Ze zou terugbellen met een voorstel voor een concreet datum. En aldus geschiedde.
Programma
Met Ana had ik een programma gemaakt om een zinvolle en dynamische invulling te geven aan het twee uur durende bezoek. Ik zou ze een beetje aan het denken zetten wat het betekent intellectuele beperkingen te hebben, autisme en aanverwante termen. We zouden wat vertellen waarom de Fundación is ontstaan. Ana zou wat vertellen hoe ze het vindt in het gemeenschapshuis te wonen en werken. En we zouden de groep in vier verdelen en ze een praktische opdracht geven, waardoor ze het huis door moesten om de antwoorden te vinden. Waarna ze aan elkaar terug zouden koppelen wat ze ontdekt hadden.
Ter afsluiting bleek dat diverse leerlingen van de klas zich hadden voorbereid om culturele nummers te presenteren aan de huisgenoten! Wat lief. De een droeg een gedicht voor en er waren enkele leerlingen die een folkloristische dans uitvoerden. Ook werden de donaties (zie dozen op de foto) overhandigd. En werd de groepsfoto gemaakt.
Open einde…
Cindy had een grote pan eten gekookt, zodat we de bijeenkomst afsloten met een gezamenlijke maaltijd. We waren net klaar of de bus stond al weer voor de deur om de gasten terug naar school te brengen. De tijd was omgevlogen!
Voor allen was het een bijzondere ochtend geweest. En een onvergetelijke ervaring. Het zijn van die piekervaringen die ons werk des te zinvoller maakt. Moge er nog vele volgen!
