“Een gesprek over autisme, gericht op vaders, moeders, professionals en studenten. Astrid een psychopedagoge en moeder van een jongere met autisme en intellectuele beperking deelt haar ervaringen in het bouwen van bruggen tussen haar en Jonathan”.
Dit staat op het affiche wat door de organisatie (NGO) Vision Inclusiva onder de aandacht wordt gebracht om mensen te motiveren op 23 november naar een bepaalde plek in Managua te komen, als ik daar mijn ervaringen deel over autisme.
Autisme is een vrij nieuw onderwerp in Nicaragua. Het is een term die de laatste vijf jaar meer en meer gehoord wordt. En zelfs een beetje een modewoord aan het worden is. Als je niet weet wat er met je kind aan de hand is, valt al gauw het woord ‘autisme’. De paar consulten die ik heb gegeven aan moeders die dachten dat hun kind autisme had, omdat de onderzoeken (met bepaalde apparaten) dat uit hadden gewezen, geven mij de indruk dat er veel onkunde is over wat autisme inhoudt. Wie het kan diagnosticeren en wat je nodig hebt om het te kunnen diagnosticeren. Men heeft het klok horen luiden, maar weet niet waar de klepel hangt.
Toen ik zelf de eerste keer over autisme hoorde, vóór dat Jonathan geboren werd, besefte ik dat mensen die autisme hebben, wel op een hele bijzonder manier in het leven staan. Ze leven in hun wereld en hebben zelf nauwelijks behoefte die te verlaten. Door de beperking die ze hebben in het sociale contact. Wat ook bijzonder is, is dat (met de huidige technieken) de kenmerken pas zichtbaar worden rond het 1 ½ jaar. Voor die tijd ontwikkelde de baby zich behoorlijk volgens de reguliere normen (als het al niet ook een andere beperking heeft).Voor moeders die weinig van autisme af weten kan zowel het één als het ander heel moeilijk zijn te accepteren en te begrijpen.
Dus toen mijn vriendin van Vision Inclusiva vroeg of ik mijn ervaringen wilde delen zei ik geen nee. Om andere ouders te inspireren en ideeën te geven hoe ze een betere relatie met hun kind met autisme kunnen krijgen. Ook al zie ik dit wel als een grote uitdaging omdat het voor een onbekend publiek is, waarbij het niet gaat om een technisch verhaal. Maar over het spreken vanuit het hart. Anderzijds ben ik ook blij met deze mogelijkheid mijn steentje bij te dragen aan het creëren van begrip voor mensen zoals Jonathan. Dus vol verwachting klopt mijn hart…!
