Om 13 uur stond ik met Ana bij het startpunt van de route naar Arayan. Om te zorgen dat we op een redelijke plek konden zitten. Maar omdat er maar 1 bus per dag gaat, was het niet verwonderlijk dat hij vol zat. En ik was de enige, op een meneer na, die een mond/neusbescherming op had.
We gingen naar de binnenlanden rond Juigalpa. Ana, een collega, had me uitgenodigd om met haar mee te gaan naar het huis van haar schoonouders, zo´n 3 uur met de bus (door de vele stops) vanaf Juigalpa. Zaterdag heen en maandagochtend, achter op de motor van haar vriend, terug naar Juigalpa. Ik ben makkelijk in voor nieuwe ervaringen.
Het huis
Haar schoonouders bleken te wonen, zoals veel kleine boeren in Nicaragua, onder zeer minimale woningcomfort-omstandigheden. De woning bestond uit wanden van een rij planken, die binnen was verdeeld in 4 vertrekjes door gordijnen. Met een dak van zinken platen. In elk vertrekje stonden bedden en over draden hingen kleren, andere kleding was in zakken gestopt. En dat was zo´n beetje wat ze in huis hadden. Ze hadden nog wel de luxe van een tv en 2 lampen, die ze met een zonnepaneel van elektriciteit konden voorzien.
De keuken was buiten, een afdakje op palen. Met een houten tafel, emmers met water en waar ze van aarde een ´fornuis´ hadden gemaakt, waar ze met hout op kookten. Hout hadden ze in overvloed, want ze wonen volop in de natuur. De huizen van de buren waren niet gelijk zichtbaar.
Water komt uit een put, die gelukkig ook in de droge tijd water geeft. De wc bestond uit een houten gat met deksel, vier palen met plastic erom heen; en iets gelijks voor het douchehok (emmer met water).
Wereld van verschil
Het even contact maken met hele andere leefwerelden, werpt mij altijd terug op vragen als: wat is echt belangrijk in het leven? De gastvrouw was een vrouw van 56 jaar, die nooit naar school was geweest en altijd op het boerenland had gewoond. Ze was er op haar 19e met haar man vandoor gegaan. En ze had 12 kinderen had gekregen, waarvan er 10 nog in leven waren. Een zoon, die nog bij zijn ouders woonde, had een intellectuele beperking. De andere kinderen waren het huis uit. Ze genoot van de bezoeken van kinderen en kleinkinderen. Ze was duidelijk de spil in het familieleven. Haar man ging ´s ochtends de deur uit om op de 15 koeien die ze rijk waren te passen en gras voor ze te zoeken. Een hele klus aan het eind van de droge tijd, waarin we nu leven.
Creatief
Hoe primitief de leefomstandigheden ook zijn, de mensen zijn eraan gewend. Het dagelijkse leven is voor een deel gevuld met het voldoen aan de dagelijkse behoeften, wat veel tijd en inspanning vraagt. En hun leefwereld is de buurt, de mensen om hen heen.
Anderzijds is men ook zeer creatief om met weinig middelen veel te doen. Zo wilden de dochters die op bezoek waren zaterdag koeken bakken, maar ze hadden geen oven. Dus trokken ze een zinken plaat uit de omheining van de wc, zaagden die door midden, leenden bij de buren twee grote pannen, zetten die op het vuur en een zinken plaat met vuur boven op de pan. Wat prima functioneerde als oven…
Ook is de gastvrijheid groot. Zijn er te weinig bedden? Je kunt altijd een bed delen. Of een matras op de grond leggen. Ik kreeg de luxe van zowel een bed, als een bed alleen…
Paveljoen
Zondagmiddag ging ik met de gastvrouw en drie kleinkinderen (zij op slippers) de heuvel Paveljoen op. De beklimming duurde korter dan gedacht (slechts een half uur) maar was wel moeilijk en steiler dan gedacht. Er was niet echt een pad. Het is dat ik het niet van te voren had geweten waardoor het een kwestie van doorgaan was. En vooral niet achterom kijken, maar in het moment blijven…
En de kinderen? Renden als berggeiten naar boven.
Maar we deden het voor het uitzicht. En dat was groots. Wat een wijde blik! Genieten van het moment en niet aan de terugweg denken. Dat was maar goed ook, want zonder veel moeite kwamen we zowaar weer behouden beneden aan.
Leven
Een weekend met veel indrukken en ervaringen. Genieten van de grootsheid van de natuur, los van nieuws en coronavirus. Want dat staat ver van dit leven af. Ook te meer beseffen dat je alleen kunt leven in het NU, voor het leven, zoals het zich aandient. Vol vertrouwen. Niet altijd makkelijk, maar wel de moeite waard. Er waren weer mooie oefeningen deze dagen!
