Eind november, in goed overleg met de familie, werd er een einde gemaakt aan het verblijf van Rommel in het gemeenschapshuis huis. Aangezien Rommel meer gespecialiseerde zorg nodig heeft, dan wat wij hem konden bieden.
In mei kwam Rommel, vervroegd, bij ons wonen als 7e lid in het gemeenschapshuis. Het was niet ons plan om een 7e huisgenoot te hebben. Maar we staan open voor wat op onze weg komt. En door de omstandigheden kwam Rommel op onze weg. In februari ging ik hem leren kennen in zijn eigen omgeving, Bluefields, 5 uur bussen van Juigalpa. Inderdaad de situatie wààr en hóe hij woonde was verre van ideaal. Hij kwam in april twee dagen meedraaien. De planning was twee kennisbezoeken meer, met een toename van dagen, om hem beter te leren kennen. Maar in mei, bij het tweede bezoek kwam het, door een noodvraag van de familie, tot een vervroegde opname. Omdat de gezondheidstoestand van zijn tante (begin 80 jaar) en het toenemende coronavirus reizen bemoeilijkten.
We waren ons bewust dat Rommel momenten van moeilijk gedrag zou laten zien. En dat we werken met medewerksters die weinig ervaring hebben met het werken met mensen met beperkingen. Grenzen stellen en gezag uitstralen op de juiste momenten zijn dan ook voor diversen in het team een uitdaging. Als Rommel plotseling moeilijk gedrag zou vertonen, hadden we al aangegeven aan de tante, dat we telefonisch hoopten op haar steun. Daar had ze alle begrip voor. En de eerste weken belden we haar regelmatig om beter te weten, hoe op Rommel te reageren in bepaalde situaties.
Vervolg
Rommel ging vooruit in het gemeenschapshuis. Thuis liep hij nauwelijks, deed weinig. Bij ons moest hij trappen op en af; ook het nodige lopen om in zijn kamertje te komen. En deed hij geregeld mee aan activiteiten als tekenen, een eenvoudige puzzel maken, kleuren. Ook leerde hij beetje bij beetje grenzen/regels accepteren, daar hij in zijn opvoeding daar weinig mee was geconfronteerd.
Ja, hij had, op momenten, moeilijk gedrag, waar wij niet aangewend waren: verbaal agressief, een enkel keer agressie naar anderen toe, of obsessief compulsieve gedachten of een huilgeluid wat hij uren kon volhouden. Natuurlijk waren er aanleidingen. Maar het punt was, dat hij niet kon accepteren dat de dingen liepen zoals ze liepen. En moeilijk door zijn fixaties heen kon komen. Ook voor ons dan onbereikbaar was.
We vroegen daarom een professionele beoordeling van Rommel’s functioneren en conditie aan een psychiater. Haar beoordeling versterkte het beeld van de psychische problemen van Rommel, die onze capaciteiten te boven gingen.
Besluit
Het is duidelijk dat Rommel een intellectuele beperking heeft, problemen door de opvoeding die hij heeft genoten. Maar bovendien heeft hij (psychiatrische) problemen, waar we minder invloed op hebben dan we hoopten. En het gaf ons steeds minder hoop dat we hem voldoende konden helpen, om hem én zijn omgeving (de andere huisgenoten) een goede leefomgeving te bieden. Tot op zekere hoogte voelden we ons onzeker over hoe we hem moesten behandelen, aangezien zijn gemoedstoestand instabiel is en hij de neiging heeft tot agressief gedrag. We waren ons ervan bewust dat de situatie, hoe ermee om te gaan, uit onze handen kon lopen. Niemand van ons heeft een specialiteit of studie op dit gebied.
In wekelijkse telefoontjes met de familie hebben we op een gegeven moment regelmatig het gedrag van Rommel en onze problemen om de situatie goed te behandelen, besproken. Ook het bestuur hebben we van ons reilen en zeilen op de hoogte gehouden.
De tante begreep goed waar we over spraken. Ze had hart voor de zaak, ook al was een alternatief niet makkelijk voor handen…
Nicaragua
Eind november kwam de familie Rommel halen. In Nicaragua zijn er nauwelijks of geen alternatieven waar mensen als Rommel heen kunnen. Dus het is een schaakmatte situatie, dat hij voorlopig weer bij zijn tante woont. In afwachting dat ze iemand vinden die hem díe zorg kan geven, die hij nodig heeft. Maar in een 1 op 1 situatie; in het huis dat hij van zijn moeder erfde. Waarom ze niet even wachten totdat ze dat geregeld hadden? Geen idee…
We zijn heel wat ervaringen rijker. Met pijn in ons hart lieten we Rommel gaan. Na een waardig afscheid. Op afstand blijven we meeleven en zoeken we met de familie mee, naar oplossingen. Moge die spoedig gezien en ingezet worden!
